De pampa, worstelende Cholistas & een rare busreis

Hola amigos,

Het is alweer ruim een week geleden dat we op het vliegtuig naar Rurrenabaque stapten. Vorige week zaterdag zijn we met de taxi naar het vliegveld gereden en zaten we rond 10 uur in het vliegtuig. Het was een heel klein vliegtuig, met aan iedere kant van het gangpad 1 stoel. In totaal konden er 20 passagiers mee en we keken zo de cockpit in. De vlucht duurde ongeveer een uurtje en we hadden mooi uitzicht op de verschillende landschappen rondom la Paz. We zagen de stad mooi liggen in de vallei en vervolgens vlogen we over/langs de bergen. Toen we links uit het raam keken vlogen we op gelijke hoogte langs een enorme besneeuwde bergtop. Uiteindelijk vlogen we over bergen met regenwouden en zagen we de rivier onder ons door slingeren. Gelukkig hadden we weinig last van turbulentie. We landden op een heel klein vliegveldje, met 1 start- en landingsbaan. Verder stond er 1 gebouw op het vliegveld en daar konden we wachten op onze bagage. Er stond gelijk al een taxi chauffeur klaar die ons wel naar het dorp wilde brengen. Toen de taxi wegreed reden we over een hobbel en hoorden we heel hard gepiep. Er bleek een hond onder de auto te liggen, die niet op tijd was weggelopen, we waren er over heen gereden. Arm beest!! Eenmaal in het dorp werden we naar ons hotel gebracht, we kregen een mooie tweepersoonskamer aan een binnenplaats. De rest van de dag hebben we op de binnenplaats in de hangmatten gerelaxt, gelunchd en ons gemeld bij het bedrijf waarmee we de tour zouden doen. We mochten samen maar 1 backpack mee dus we moesten ook al onze spullen ompakken.

Even wat meer informatie over het dorpje Rurrenabaque. Het is een klein dorp en het is erg gericht op de toeristen die de pampa of de jungle in gaan. Er zijn meerdere hotels en restaurantjes, veel winkeltjes met spullen die je nodig zou kunnen hebben en heel veel reisbureaus waar je excursies kan boeken. Verder is alles gericht op de rivier waaraan het dorp ligt, er wordt veel gevist en veel vervoer gaat over het water. Er komen dan ook regelmatig vlotten met vrachtwagens voorbij, of boten vol met bananen. In het dorp zelf zie je haast geen auto's, iedereen rijdt op motors of scooters. Ook zijn ze hier erg van het feestvieren, die zaterdag was er ook weer ergens feest in het dorp en we zouden het nog wel vaker horen als we terug kwamen in Rurrenabaque.

Op zondag begon onze driedaagse tour naar de pampa. Om half 9 verzamelden we bij het kantoor en daar ontmoetten we de rest van onze groep. Een Australisch koppel, Jenna en Frank, een Nederlands meisje Maike en een Amerikaans meisje Johanna. We zouden eerst 3,5 uur moeten rijden, voor we aan zouden komen bij het water, waar we over zouden stappen op een boot. Op de folder stond dat we met een 4x4 jeep zouden reizen, maar het bleek een doodnormale Toyota te zijn waar we met z'n 6en in passen, plus nog een chauffeur. De 3,5 uur die volgden reden we over een onverharde weg, langs mooie landschappen. De chauffeur deed het rustig aan en wist de enorme kuilen in de weg goed te vermijden. Als we achter een vrachtwagen reden, reden we in een enorme stofwolk, gauw inhalen dus! Halverwege stopte hij zelfs even want hij had een kaaiman gezien, aan de overkant van de rivier waarlangs reden. Ook kregen we onderweg in een dorpje lunch. Eenmaal bij het water moesten we nog even wachten op onze gids, Nilo. Toen hij en de kokkin er waren konden we de spullen op de boot laden en vertrekken. De komende dagen zou de boot ons vervoermiddel worden op de pampa. De boot was helemaal van hout en was heel langwerpig en smal. Op de rand waren uitklapbare stoeltjes bevestigd, we zaten twee aan twee op de boot. We zouden ongeveer 2 uur moeten varen naar de lodge. Echter, na een half uur begaf de motor het.. Tja, wat nu? Nilo probeerde iemand te bellen, maar hij had geen bereik. De kokkin gelukkig wel, dus er werd gebeld voor een nieuwe motor. We waren gestrand op een klein meertje en terwijl we wachtten verschenen er een aantal dolfijnen, dus dat was leuk om te zien. Ondertussen stapte de kokkin over op een andere boot, zodat ze het eten vast kon voorbereiden. Terwijl we aan het wachten waren, naderden er steeds donkerdere wolken. Na 40 minuten wachten kwam er een boot met een nieuwe motor en konden we weer verder. Na 20 minuten varen begon het te regenen, en hard ook! Snel een poncho aan en proberen de spullen droog te houden. Je kunt je misschien wel voorstellen dat we behoorlijk opgelucht waren toen we bij de lodge aankwamen. Ondanks de motorpech en de regen was het toch erg gaaf en bijzonder om zo over de pampa te varen. De pampa is een heel nat gebied in de jungle. Er is weinig land en veel bomen en planten staan permanent onder water. Op dit moment is dat nog even wat extremer, want het is net regenseizoen geweest. Het water staat dus erg hoog. De pampa zit vol met dieren en vogels. Er zijn dus dolfijnen, kaaimannen, capibaras, slangen en ontelbaar veel soorten vogels. Onze lodge staat dus ook volledig op palen en de verschillende gebouwen worden verbonden met houten paden. We hebben met z'n 6en een kamer. Er zitten geen ramen in het gebouw, alles is open en wordt afgedekt met horren tegen de insecten en beesten. Na aankomst in de lodge dumpen we onze spullen en gaan we naar de sunsetbar, met mooi weer schijn je daar de zon heel mooi onder zien gaan. Helaas, vandaag is het te bewolkt. We drinken wat en gaan in het donker terug naar de lodge. De kokkin heeft heerlijk gekookt. 's Avonds doen we nog een kaartspelletje en gaan dan op tijd naar bed, het was een lange dag.

Om 8 uur zitten we aan het ontbijt. Na het ontbijt moeten we met Nilo meelopen en krijgen we regenlaarzen. Dan gaan we op pad. We varen met de boot naar de sunsetbar en gaan daar het moeras in. We gaan op zoek naar anaconda's! Spannend! De laarzen blijken we echt nodig te hebben, want het moeras staat flink onder water. Het is goed aftasten waar je kunt lopen, want voor je het weet zak je in een gat en schep je zo je laarzen vol met water. Of je komt vast te zitten in de modder. We banjeren zo anderhalf uur door het moeras maar vinden helaas geen anaconda. Het is te nat en de zon schijnt niet,dus de kans was sowieso maar heel klein. Wel zien we een enorme ooievaar (een witte, met zwarte kop en rode nek) een grote aal vangen en opeten. We besluiten terug te gaan naar de boot en varen nog een rondje. We zien een aantal dolfijnen, wat kaaimannen en een capibara. En natuurlijk heel veel vogels. We zien veel reigersoorten, aalscholvers, heel veel verschillende roofvogels (ook gieren), andere watervogels, in de verte zien we zelfs een toekan en last but not least zien we arapapegaaien! Heel gaaf. Als we Nilo iets vragen over de vogels blijkt hij enorm veel kennis over vogels te hebben. Hij kent ze allemaal en kan alle geluiden nadoen en herkennen. We keren terug voor de lunch. Er zitten twee kaaimannen bij de lodge in het water en we kunnen ze van heel dichtbij bekijken. Na de lunch trekken we onze bikini aan want we gaan met dolfijnen zwemmen! Op een open plek zien we een aantal dolfijnen en springen we in het water. Frank en Marieke zijn de enige die de dolfijnen langs hun benen voelen zwemmen, maar verder blijven ze uit de buurt. Het water is verder wel heerlijk, helemaal niet koud. Na het zwemmen varen we naar een andere plek om piranhas te vangen. We krijgen allemaal een vislijn en we doen een stukje vlees aan de haak. Frank heeft al gauw beet. De piranhas die we vangen zijn ongeveer 15-20 centimeter groot, hebben een oranje onderkant en enorme tanden. Marieke vangt helaas niets en Joa vangt een sardine. In totaal hebben we zo'n 10 vissen. We keren terug naar de lodge en wachten tot het eten klaar is. Het eten is heerlijk en de kokkin heeft ook de piranhas klaar gemaakt, dus die kunnen we lekker opeten. Ze smaken prima, maar er zit haast geen vlees aan. Na het eten kaarten we, drinken we wijn en proeven we een typisch Boliviaans drankje, Singani. Als we naar bed gaan zet Frank een wekker voor 5.30 uur. Als het helder is maakt hij ons wakker voor de zonsopgang.

We zijn niet op gestaan voor de zonsopgang want het was te bewolkt. Iedereen is wakker geworden van de wekker, behalve natuurlijk Joa. Vandaag hebben we de ochtend nog op de pampa en na de lunch zullen we terug gaan naar Rurrenabaque. Na het ontbijt zit er een hele groep aapjes bij de lodge. We kunnen ze van heel dichtbij bekijken. Ze eten vruchten uit de bomen en halen beestjes uit de rieten daken. Heel mooi om zo dichtbij te zien!! We nemen weer onze bikini mee want we gaan een nieuwe poging wagen om met dolfijnen te zwemmen. Als we op de zwemplek aankomen zijn er al twee andere boten en zien we 1 dolfijn, maar die verdwijnt ook gauw weer. Waarschijnlijk zijn de gillende Israëlische meisjes in het water angstaanjagend, kan ik me voorstellen. Als beide boten weer vertrekken, hoort Nilo een uiltje roepen. Hij kan het geluid perfect nadoen en weet het uiltje dichterbij te lokken. Er ontstaat een soort gesprek tussen het uiltje en Nilo, heel bijzonder. We kunnen het uiltje heel erg mooi zien. Na een tijdje varen we verder. We zien nog wat kaaimannen en weer heel veel verschillende vogels. Ook weer een toekan in de verte. Dan varen we terug naar de lodge. We lunchen en pakken onze spullen in. Rond 12 uur vertrekken we naar het vaste land. De boot ligt een heel stuk lager in het water want we hebben drie extra passagiers en al onze bagage en het afval uit de lodge. Halverwege stopt de motor er weer eens mee, maar Nilo blijft lachen dus het zal wel goed komen. De brandstoftank moet aangevuld worden en we kunnen gelukkig weer verder. Onderweg zien we nog een paar schildpadden op een boomstronk. We hebben krap de tijd, want Jenna en Frank moeten hun vlucht terug naar la Paz halen in Rurrenabaque. Onze chauffeur (dit keer wel in een 4x4) ziet het probleem niet en drukt het gaspedaal flink in. We racen over de onverharde weg en remmen alleen af voor modderige kuilen en kuddes koeien op de weg. Halverwege stopt hij ineens want er zit een luiaard in de boom naast de weg. Wat een raar beest is dat! Wel heel gaaf dat we die op de valreep nog zien. We zijn uiteindelijk ruim op tijd in Rurrenabaque en nemen afscheid van Frank en Jenna. We spreken met Maike en Johanna af om samen te gaan eten die avond, maar eerst eindelijk weer lekker douchen!

De volgende dag zouden we vertrekken naar de jungle. Dat liep helaas even anders. Joa wordt ziek wakker met buikpijn en misselijkheid. Vandaag de jungle in lijkt ons niet verstandig, dus Marieke zorgt ervoor dat we een dag later kunnen gaan. Vandaag wordt dus een relax dagje. Joa slaapt wat en verder brengen we onze tijd door in de hangmatten op de binnenplaats van ons hotel met een goed boek. Eten gaat nog niet, dus Marieke moet helaas in haar eentje uit eten.

De volgende ochtend zitten we aan het ontbijt, als iemand van het bedrijf naar ons toekomt. We moeten vandaag echt naar de jungle, anders wordt het helemaal gecanceled. Joa voelt zich iets beter, maar is nog steeds erg zwak. We besluiten het maar te proberen. Snel onze spullen inpakken en naar de boot. We moeten een half uur varen en het begint helaas te regenen. Als we aankomen moeten we een stukje omhoog klimmen, maar door de regen is het een grote modderglijbaan geworden en glijden we meerdere keren uit, lekker helemaal onder de modder dus. Dan moeten we nog een stukje lopen. De zogenaamde lodge waar we zullen slapen blijkt niet echt een lodge te zijn. Het is een houten huisje met een rieten dak, zonder ramen en gewoon op de aarde, dus geen vloer. Joa voelt zich helemaal niet lekker en gaat op bed liggen (een houten plank met een heel dun matrasje). De gids, ook Nilo genaamd, gaat in de jungle op zoek naar medicijn voor Joa. Hij komt terug met een soort boomschors, waar Tomba (de kok) thee van maakt. Dit moet Joa opdrinken, maar het smaakt heel erg vies. Joa blijft op bed liggen en Marieke gaat mee op een korte wandeling met Nilo en twee Engelsen, Natalie en Jack. Nilo laat zien hoe ze van bamboe een soort suikerwater maken, met machines van hout. Terug in het kamp laat hij ons zien hoe ze larven uit kleine kokosnootjes halen. De larven kun je eten, maar worden meestal gebruikt om mee te vissen. Jack, Natalie en Marieke proberen een larf, wat erg raar aanvoelt. Dan is de lunch klaar. Het is erg gezellig, want Tomba en Nilo zijn twee enorme grappenmakers. En ook al spreken ze geen Engels, het meeste is wel te begrijpen in het Spaans. Joa geeft aan terug te willen naar Rurrenabaque. Hier in het hutje slapen en een gat in de grond als wc, zijn niet de ideale omstandigheden om beter te worden. Nilo legt contact met iemand met een boot, Joa wordt om half 6 opgehaald. Na de lunch krijgen we allebei een ring van Tomba, die heeft hij gemaakt van een nootje. Hij maakt een grapje en zegt dat Marieke nog 3 maanden moet blijven, zeker nu ze de ring om heeft. 's Middags gaan we vissen met de larven, eerst bij een klein riviertje in de jungle. Dan lopen we terug naar het kamp om Joa's spullen op te halen. Terwijl we wachten op de boot vissen we nog in de grote rivier. We vangen een aantal catfish. Om half 6 vertrekt Joa met de boot terug richting Rurrenabaque, Marieke blijft wel.

Het is ongeveer een half uur terug varen en we halen nog een vrouw met een hele hoop bananen op. Ik, Joa, ben opgelucht als ik aan kom in Rurrenabaque. Ik loop naar het hotel waar onze spullen zijn maar ze hebben helaas geen plek. Ik kan gelukkig in een ander hotel terecht. Fijn om weer een bed en een douche te hebben. Ik heb nog niet veel eetlust maar weet toch een soepje te eten. Ik ga daarna vroeg naar bed, maar slapen lukt niet. Mijn hotel ligt namelijk naast een karaokebar waar tot diep in de nacht gefeest wordt. De volgende ochtend check ik uit en kijk ik de halve finale van Roland Garos, Nadal tegen Murray. Dan ga ik terug naar het hotel waar we eerst sliepen, want voor vanavond hebben we daar wel een reservering. Ik breng de middag door in de hangmat, kijk een film en wacht op Marieke.

Ondertussen in de jungle.

Na Joa uitgezwaaid te hebben gan we verder met vissen. Nog geen 5 minuten later hebben we beet. Nilo gaat de strijd aan en haalt met moeite een gigantische catfish binnen van 70 cm. We lopen met een trotse Nilo terug door de jungle naar de hut, het is ondertussen al gaan schemeren. Bij een palmboom stoppen we om naar een tarantula te kijken, deze verstoppen zich overdag voor de apen en worden 's nachts actief. We showen de vangst aan Tomba en gaan daarna aan tafel om bij kaarslicht het diner dat Tomba voor ons heeft gemaakt op te eten. We poetsen onze tanden en gaan vroeg ons bed in omdat we morgen een lange hike gaan maken. Daar lig ik dan op het dunne matrasjematrassen, onder een klamboe te genieten van de dieren geluiden om me heen en te hopen dat Joa veilig in Rurrenabaque aan is gekomen, want in de jungle heb ik geen bereik. Natuurlijk moet ik weer eens naar de wc midden in de nacht, best eng zeker na een verhaal dat Nilo verteld had over een jaguar. Behalve een spinnenweb waar ik tegenaan liep ben ik weer heelhuids in mijn bed terug gekeerd. De volgende ochtend werd ik al om 5 uur waker van de hanen die begonnen te kraaien. Het ontbijt was pas om 8 uur dus ik heb nog uren liggen genieten van de dieren geluiden. Na het ontbijt laat Tomba ons zien hoe hij onze catfish klaarmaakt voor de lunch. Een deel van de vis stopt hij in bamboe en een ander deel in grote rubberplantage bladeren, deze worden geroosterd boven het vuur. Eindelijk is het tijd voor onze jungle hike, gewapend met een fles water en Nilo met een machete gaan we op pad. We zien een specht en fire ants. De fire ants zijn erg agressief en bijten snel, dit is erg pijnlijk en geeft een warm brandend gevoel waar ze hun naam aan te danken hebben. Het begin van de hike is vlak, maar al snel moeten we klimmen over een stijl en door de regen glad, modderig pad. We stoppen regelmatig om het pad vrij te hakken en om insecten, planten en vogels te bekijken. We stoppen bij een grote liaan waar we even aan slingeren en Nilo geniet van onze heuse jungle fotoshoot. Later moeten we van hem ook poseren bij een hele grote boom waarvan de wortels een soort poort vormt. Soms moeten we stoppen omdat Nilo treden moet hakken in de stijle hellingen die we moeten beklimmen. Bij een boom waarvan de bast als papier kan worden gebruikt stoppen we, Nilo verteld ons over de volken die in de jungle wonen. Zo worden er bijvoorbeeld brieven tussen de verschillende stamhoofden gestuurd op dit papier, als ze denken dat je de boodschap gelezen hebt, word je oor afgehakt. Na een hike van 5 uur komen we terug bij onze hut, onderweg hebben we onder andere vele vlinders en kleurrijke planten gezien. De lunch van onze catfish is heerlijk en ondertussen jaagt Nilo een slang uit de struiken. Achteraf verteld hij dat zijn beet dodelijk is en er geen tegengif bestaat. We lopen terug naar de rivier waar we twee uur wachten op onze boot terug naar Rurrenabaque, die nooit op komt dagen. Uiteindelijk worden onze spullen in een lokale vissersboot geladen en vaart een local ons terug. Zodra we beginnen te varen blijkt de boot lek te zijn, terwijl wij natte voeten krijgen varen we terug, dood eng. Als we vlakbij zijn begint het ook nog eens te stort regenen. Als een verzopen kat kom ik aan bij het hotel, waar ik blij ben om Joa weer te zien!

Rond half 7 op vrijdag komt Marieke terug, zeiknat want het heeft weer hard geregend. Gauw lekker douchen en dan gaan we ergens wat eten. Op zaterdagochtend pakken we in en vertrekken we naar het vliegveld. En hoe! Er waren geen gewone taxi's beschikbaar, dus stonden er twee motortaxi's klaar. Met onze backpacks op onze rug stappen we achterop en rijden we naar het vliegveld. Eigenlijk best gaaf!! We vliegen terug naar la Paz en hebben een mooi uitzicht op het regenwoud, de bergen en daarna la Paz in de vallei. Eenmaal in la Paz rijden we naar het Adventure Brew Hostel, waar ook Maike en Johanna morgen weer terugkomen. De rest van de dag gaan we shoppen. Eindelijk zo'n mooie trui uitkiezen en warme dingen kopen, zoals een muts, handschoenen, wollen sokken en een sjaal. Dat gaan we nodig hebben in de rest van Bolivia, want het wordt koud!

Zondag slapen we uit en Marieke gaat naar de gratis walking tour, Joa had die al eerder gedaan toen Marieke ziek was. We spreken af in het Hollandse restaurant voor lunch en daar kijken we naar het WK hockey, Nederland tegen Zuid-Afrika. Daarna gauw terug want om 4 uur worden we opgehaald voor een bijzonder uitje. Bij het hostel treffen we ook Maike en Johanna. We rijden in een oude bus omhoog, de vallei uit naar El Alto, een grote buitenwijk van la Paz. We stoppen op een mooi uitzichtpunt voor foto's. Een klein stukje verder en we zijn op onze bestemming: het Cholistas Wrestling. Iets waar we thuis nooit naartoe zouden gaan, maar wat iets typisch voor de Boliviaanse cultuur is en we gezien moeten hebben. We gaan een grote hal binnen met aan de zijkanten tribunes en in het midden de ring waar geworsteld wordt. Het is een grote show, er wordt geworsteld door mannen en vrouwen. De vrouwen, de Cholistas, vechten in hun enorme rokken. De mannen hebben strakke pakjes aan, er is er zelfs een in een batmanpak. Ze nemen elkaar flink te grazen, maar gelukkig is het overduidelijk dat het een show is. Het Boliviaanse publiek gaat er helemaal in op en als ze vinden dat het er niet eerlijk aan toe gaat, gooien ze sinaasappels en flesjes water op de boosdoener. Er is zelfs een hele oude man die zo boos wordt dat hij naar de ring stormt, klaar om te vechten. Gelukkig gebeurt dat niet. Het is lachwekkend om te zien. Na een paar uur keren we terug naar de hostel en gaan we uit eten met Maike en Johanna.

Gisteren zijn we vertrokken naar Cochabamba. Het was eerst de vraag of het mogelijk was, want er zouden protesten en roadblocks zijn. Gelukkig konden we gewoon vertrekken. De bus vertrekt een half uur te laat, omdat het laadruim helemaal volgestouwd wordt met zakken coca-bladeren en dat duurt even. Eenmaal op weg raken we aan de praat met de man naast ons, Victor, een Boliviaan uit la Paz die zijn zoon op gaat zoeken in Cochabamba. Joa voert vooral het woord, want alles gaat in het Spaans. Gelukkig begrijpt Marieke inmiddels heel wat, maar praten lukt nog niet. Hij vertelt ons veel over la Paz en Bolivia, en het is erg gezellig. Na ongeveer 3,5 uur rijden, stoppen we aan de kant van de weg. Iedereen stapt uit, dus dat doen wij ook maar. Victor vertelt ons dat de bus twee kapotte banden heeft. Balen! De bus heeft echter maar 1 reserveband, die wordt er alvast opgezet. Er wordt gezegd dat we moeten wachten op een andere bus met nog een reserveband. Na 2 of 2,5 uur wachten (we hebben geen besef van tijd) in de middle of no where is er nog altijd geen andere bus en vertrekken we dan toch maar (met 1 wiel te weinig dus). 10 minuten later stoppen we weer, met 1 wiel rijden blijkt toch niet zo goed te werken. We moeten wachten op een andere band. Dat duurt uren en het begint zelfs al te schemeren. De politie wordt erbij gehaald en er wordt aangifte tegen het busbedrijf gedaan. Na in totaal 6 uur wachten, komt er eindelijk een bus langs waarvan we de reserveband kunnen krijgen. We kunnen weer op pad! Volgens een paar Boliviaanse vrouwen is het nu nog 5 uur rijden. Onderweg stoppen we nog bij een restaurantje om gauw wat te eten, want we leven al de hele dag op crackers, koekjes en een mandarijn. Om half 1 's nachts komen we aan in Cochabamba. De reis heeft 14 uur geduurd, in plaats van 7 uur. We zijn doodmoe. Victor loopt met ons mee naar een hostel, we wisselen contactgegevens uit en eindelijk kunnen we naar bed. Wat een avontuur weer! Asi es la vida en Bolivia!

Vandaag doen we het rustig aan, we gaan zo Cochabamba en een paleis bekijken. Waarschijnlijk reizen we morgen weer verder, want veel meer is hier niet te doen.

Dan nog even iets anders: we vinden het ontzettend leuk om jullie berichtjes en reacties te lezen op onze blog, dus blijf dat ook vooral doen!!

Chau,

Marieke & Joa