Z-Bolivia, een weekje Chili en weerzien met Peru

Hallo allemaal,

Het is alweer een aantal weken geleden dat we onze laatste blog schreven en er is inmiddels heel veel gebeurd. We waren gebleven bij het moment dat we in Cochabamba waren. Daar hebben we een dag doorgebracht en de volgende dag zijn we vertrokken naar Sucre. We reisden weer met een lokale bus, dus geen toeristen behalve een vrouw uit Frankrijk. De reis leek voorspoedig te verlopen, maar we hadden na een paar uur rijden wel door dat we niet op tijd gingen aankomen. De weg was dwars door de bergen en soms reden we over onverharde wegen met afgronden naast ons. Best spannend! Toen het donker werd stopten we in een dorpje. Al gauw werd ons duidelijk dat we niet verder zouden rijden vanwege een roadblock. Oh-ooh. We zijn doorgereden tot aan de roadblock en daar hebben we een hele tijd gewacht op meer informatie. Na een tijdje besloten we mee te lopen met vier Bolivianen, langs de roadblock. Daar bleek dat het om een serieuze blokkade ging, hier hadden we nooit met de bus langs gekund. Er lagen flinke stenen op de weg, er was een groot vuur en de kilometers daarna werden geblokkeerd door tientallen vrachtwagens. We hebben anderhalf uur gelopen met onze zware backpacks en hebben aan de andere kant gewacht op verder vervoer naar Sucre. Uiteindelijk kwam er een open truck voorbij, waar we achterin de open laadbak zijn geklommen. De laadbak zat vol met Bolivianen, we zaten er met z'n negenen in en dat was behoorlijk krap. Toen was het nog een uur rijden, best koud! Midden in de nacht kwamen we aan in Sucre en zijn gauw naar een hostel gegaan.

De vijf dagen daarna hebben we in Sucre doorgebracht. Sucre is een erg mooie stad met een leuke atmosfeer. Er zijn veel koloniale gebouwen en het wordt ook wel de Witte Stad genoemd, omdat veel gebouwen wit zijn. We hebben het Nederlands elftal zien winnen in een overvol oranje Hollands café, wat natuurlijk een groot feest was. We zijn weer eens naar de bioscoop geweest en we hebben een autorace dwars door de stad zien komen. We zijn uiteindelijk iets langer gebleven dan gepland, omdat Joa zich ziekjes voelde.

Vanuit Sucre zijn we naar Potosi gegaan, wat gelukkig maar 3 uur rijden was. In Potosi zijn we de mijn ingegaan, wat ontzettend indrukwekkend was. In deze mijn is niks geautomatiseerd, alles gaat met de hand. De mijnwerkers werken ook niet voor een bedrijf, maar voor zichzelf in kleine groepjes met een aantal mannen, vaak familie. Ze halen er zilver, zink en lood uit de mijn. We zijn twee uur de mijn in geweest en kregen daarvoor een pak, een helm, een hoofdlamp en regenlaarzen. We hebben door kleine, donkere gangetjes gelopen en op veel stukken moesten we bukken. Onderweg kwamen we mijnwerkers tegen met kruiwagens of karretjes vol gesteente. We hadden van tevoren wat dingen gekocht voor de mijnwerkers, dus we konden ze af en toe wat te drinken, coca bladeren of dynamiet geven. Het was bijzonder om te zien hoe het hier in z'n werk gaat, eigenlijk behoorlijk schokkend, en we waren blij toen we weer buiten stonden.

De volgende dag zijn we naar Tupiza vertrokken, in het zuiden van Bolivia. Dit is echt een stadje van niks maar we hadden gehoord dat je hier mooi kunt paardrijden en vanaf hier vertrekt ook een excursie die we wilden doen. De volgende dag zijn we dus 's middags gaan paardrijden. Marieke voor het eerst op een paard! Het was erg leuk en we reden door een heel mooi landschap met rode, afgesleten rotsen en cactussen. We hebben zelfs in draf gereden en gegallopeerd.

De volgende dag zijn we vertrokken voor een vierdaagse excursie door het zuidwesten van Bolivia, wat toch wel een van de hoogtepunten van deze reis zou worden. We reisden met een groep van 9 mensen, verspreid over twee jeeps en twee gidsen. Ook ging er een kokkin mee. Het was een ontzettend leuke groep, wij zaten in de jeep met twee Duitse meiden en de Franse vrouw die we eerder hadden ontmoet. In de andere jeep zaten vier Britten. De eerste dag zijn we door de bergen gereden, over kleine bergweggetjes met prachtige uitzichten. We hebben veel lama's en vicuña's gezien, en zelfs condors en een soort kleine struisvogels, waarschijnlijk een soort emoes. Ook zijn we gestopt bij een ruïne, een ghosttown waar vroeger een mijn was. Het was een lange dag en we kwamen net voor het donker aan in ons hostel. De volgende dag zijn we verder gereden langs veel bergen, vulkanen en lagunes met de prachtigste kleuren door alle mineralen. Veel mineralen worden ook gewonnen en gebruikt voor bijvoorbeeld zeep. Vaak was het water bevroren, want het wordt 's nachts ontzettend koud hier, het gaat al gauw richting de -15. We pakten ons dan ook goed in 's nachts, met een slaapzak, drie dekens en bijna alle kleren die we hadden. Onze jeep had wel af en toe wat opstartproblemen, dus dan stonden we daar in de middle of no where terwijl de motor niet wilde starten. Net voor de lunch stopten we bij een hot spring, waar we een uur hadden om te genieten van het warme water en het mooie uitzicht vanuit het bad. We lunchden bij Laguna de Verde, een mooi groen meer met een enorme vulkaan op de achtergrond. We sliepen weer in een hostel, vlak naast Laguna de Colorado met roze water. Dit was verreweg de koudste nacht die we ooit gehad hebben, we konden er slecht van slapen. De derde dag zijn we verder naar het noorden gereden langs nog meer geweldige landschappen, met raar gevormde rotsblokken waar we op konden klimmen, bergen met alle kleuren van de regenboog, vulkanen en lagunes. In een lagune zaten allemaal mooie roze flamingos. Ook hebben we een vos vlak naast de auto gezien. Onze lunch was bij een kleine berg waar allemaal chinchillas zaten, een soort mix tussen konijnen en eekhoorns. Ze wilden maar al te graag de schillen van ons fruit opeten. Die nacht sliepen we in een zouthotel, alles was gemaakt van blokken zout, de muren, de bankjes, de tafels en de bedden. Hier konden we eindelijk weer eens douchen. Omdat het de laatste avond was kregen we een feestmaal met lasagne en wijn. De vierde dag zijn we vroeg opgestaan en gauw vertrokken om de zonsopgang op de zoutvlakte te zien. Daarna zijn we naar een eiland vol enorme cactussen gereden. Daar hebben we ontbeten. Daarna liet Ismael, onze gids, ons een voor een rijden over de enorme vlakte, eerst de Duitse meiden en toen Joa. We stopten ergens midden op de zoutvlakte voor een uitgebreide fotoshoot. Omdat het zo'n grote witte vlakte is, heb je weinig gevoel voor diepte en dus kun je de meest grappige foto's maken. Hierna zijn we doorgereden naar een treinen kerkhof, met allemaal verroeste locomotieven en wagons. De tour eindigde daarna in de stad Uyuni.

Daar hebben we een transfer geregeld voor dezelfde middag, van Uyuni naar San Pedro in Chili. We deelden deze jeep met de Nederlanders Joris en Demara, wat erg gezellig was. Na drie uur rijden kwamen we aan bij een simpel hostel. De volgende dag zijn we heel vroeg vertrokken, want we moesten op tijd bij de grens zijn om daar over te stappen op een ander busje. We waren netjes om 9 uur bij de grens, waar we vervolgens drie uur hebben moeten wachten omdat de Chileense douane geen verkeer doorliet. Het was ontzettend koud, dus we hebben al die tijd in de auto zitten wachten. Uiteindelijk kwamen we aan bij de douane van Chili, waar onze bagage uitgebreid gecontroleerd werd op drugs en andere verboden spullen.

De drie dagen daarna hebben we in San Pedro doorgebracht. Eerst goed uitgerust en wat rondgehangen in het dorpje en bij ons hostel. Het dorpje is erg gezellig en heeft veel leuke restaurantjes. We ontmoetten al gauw een paar leuke mensen (een Argentijn, vier Brazilianen en twee Amerikaanse zussen) in het hostel waar we samen mee gelunchd hebben en 's avonds mee naar een bar gegaan zijn. We zijn ook nog op excursie gegaan naar Valle de la Luna. Op de derde dag zijn we 's avonds met de nachtbus naar de kust plaats Arica vertrokken, samen met de Amerikaanse zussen Sarah en Rachel, en de Argentijn Federico. We kwamen om 6 uur 's ochtends aan in Arica en zijn toen op zoek gegaan naar een hostel. De Nederlander Anne is toen ook aangehaakt. Die dag hebben we het Nederlands elftal zien voetballen en hebben we met z'n zessen wat door het stadje geslenterd. Over de markt, langs een kerkje van Eiffel en naar het strand. De lokale bevolking hier is helemaal gek op het Nederlands elftal en ze krijgen de bijnaam Naranja Mechanica. Dus overal waar we komen vinden ze het super interessant dat we uit Nederland komen. Na het eten hebben we nog een gezellige avond gehad in het hostel met de nodige wijn. De volgende ochtend zijn we relaxt opgestaan en richting het busstation gegaan om een bus te pakken naar Peru. Twee uur later waren we in Tacna. Daar hebben op het hoofdplein in de zon gezeten en besloten we om een bus naar buiten de stad te nemen. Toen we ergens in een klein dorpje uitstapten zijn we naar een boerderij gelopen en grappige foto's gemaakt met koeien en varkens. Toen het donker begon te worden zijn we weer met de bus terug gegaan naar Tacna. Daar hebben we wat gegeten en hebben we afscheid genomen van de andere vier. Zij vertrokken die avond naar Arequipa en wij bleven die nacht in Tacna.

De volgende ochtend zijn we naar Lima gevlogen. Raar om weer terug te gaan. Die middag hebben we pannenkoeken gebakken en heel veel souvenirs gekocht. 's Avonds zijn we gaan eten met Art, een Nederlander die Joa al in Buenos Aires had leren kennen, erg gezellig.

Vandaag zijn we weer vertrokken, naar Trujillo, een stad ten noorden van Lima. Het was een lange rit, 10 uur. We hebben net heerlijk gegeten met een Amerikaans koppel dat we in de bus hebben ontmoet. Morgen gaan we de stad bekijken en waarschijnlijk naar ruïne net buiten de stad. We willen 's avonds weer een nachtbus nemen naar de volgende plek, Mancora. We reizen even een beetje vlot door, want de tijd begint te dringen. Over 3,5 week komen we alweer naar huis!

Tot zover onze avonturen in Bolivia en Chili, en ons weerzien met Peru (wat erg fijn is!). Nog eventjes en dan zien we jullie weer, tot gauw!

Hasta luego,

Marieke & Joa