De laatste dagen in Argentinië

Lieve allemaal,

Er is weer veel gebeurd de afgelopen week, dus tijd voor een nieuwe blog. Ik was vorige week gebleven bij Sanne's verjaardag. We zijn die avond met een grote groep uit eten geweest, ik geloof met z'n 11en. We kwamen terecht in een heel leuk restaurant met een grote barbeque, dus we hebben met een aantal mensen allemaal verschillende soorten vlees besteld, om van alles wat te proeven. Heerlijk!

Woensdag ben ik na de Spaanse les naar Palermo gegaan om naar de botanische tuin en het Evita museum te gaan. Lekker om even een middagje rond te hangen. De botanische tuin was erg mooi, maar niet heel bijzonder. Er stonden veel palmbomen, cactussen en andere enorme bomen. Het Evita museum was leuk, vooral interessant om wat meer te weten te komen over de bekendste vrouw van Argentinië die hier in BA zelfs op twee kanten van een gebouw te zien is. Een boeiend verhaal, maar achteraf gezien heb ik veel informatie gemist, die was er gewoon niet, helaas. 's Avonds hadden Sanne en ik even nergens zin in, dus hebben we ergens heel goedkoop eten afgehaald. Toen kreeg ik ineens een bericht van David dat zijn vlucht die nacht was gecancelled dus dat hij weer twee dagen terug was in BA. Op donderdag staakte namelijk al het openbaar vervoer, er reden van 00:00u geen bussen, metro's en treinen meer en zelfs de vliegtuigen vlogen niet meer. Dat kan hier in Argentinië gewoon zomaar. Er reden nog wel wat taxi's maar het was haast onmogelijk er eentje aan te houden, want het was het enige vervoersmiddel die dag.

Donderdagmiddag hebben Sanne en ik een hostel en een busreis naar Iguazu geboekt voor vrijdag. Gelijk na mijn laatste les Spaans van Maria (met uitreiking van diploma), zijn we vertrokken naar de bus die ons naar Iguazu zou brengen. Dat vertrekken liet echter lang op zich wachten.. Hier in het hostel kun je taxi's bestellen, maar dat is veel duurder dan de taxi's op de straat. Dus wij dachten, we houden wel een taxi aan op de straat. Om 10 over 2 stonden we dus op de straat te wachten tot er een taxi langskwam die vrij was. Om half drie was dat nog steeds niet gelukt, terwijl om 3 uur onze bus zou vertrekken. We begonnen dus aardig zenuwachtig te worden.. Uiteindelijk zijn we nog het hostel binnengegaan zodat ze alsnog een taxi konden bellen, maar door het drukke verkeer zou dat te lang gaan duren. Dus besloten we naar de metro te rennen (ik met mijn zware backpack op mijn rug, pff...) en zo naar de bus te gaan. Eenmaal aangekomen bij de busterminal koste het ons nog aardig veel moeite om de juiste plek te vinden voor onze bus, het was daar zo inmens groot en zooo veel chaos!! Om vijf over 3 kwamen we eindelijk aan bij de bus, hij stond er gelukkig nog! Wat een stress, we dachten echt dat we hem gemist hadden! De busreis zou zo'n 18 uur duren, en dus zouden we slapen in de bus. We hadden dan ook enorme stoelen, die we helemaal horizontaal konden zetten om te slapen. We hebben ons onderweg vermaakt met ongeveer 2,5 film (de derde hield er zomaar mee op). Na een tijdje kregen we honger en we hadden geen idee of we avondeten zouden krijgen. Bij de eerstvolgende stop hoorde ik allemaal mensen roepen 'sandwich', 'milanesa'. Dus ik heb snel twee broodjes met schnitzel gehaald. Letterlijk 20 minuten later kregen we eten van de buschauffeur, maar dat was lang niet zo lekker als de broodjes!

Toen we na een koude nacht (de airco stond keihard) wakker werden, regende het helaas. Eenmaal in Iguazu gingen we op zoek naar het hostel. Na een douche zijn we gelijk op de bus gestapt richting de watervallen aan de Braziliaanse kant. Weer een stempel in onze paspoorten! De watervallen waren echt indrukwekkend, je loopt langs een pad omlaag met constant uitzicht op de watervallen aan de andere kant van de rivier. Helemaal onderaan is een brug op een van de watervallen. Door de harde wind waaide er veel water over ons heen, dus we waren aardig doorweekt. Maar wat gaaf om zo dichtbij te staan!! Er lopen in het park ook hele grappige beestjes rond, na lang zoeken kwam ik erachter dat 'coatie' (zoals ze daar genoemd worden op de borden) een neusbeer is. Echt hele schattige beestjes, maar je moet wel oppassen dat ze je niet bijten of je eten stelen. Je hoeft maar met een zakje te ritselen en ze komen al op je af.

De volgende dag, zondag, was het weer een stuk beter. We hadden de Argentijnse kant op de planning staan en vertrokken om 10 uur. Ook deze kant was weer ontzettend mooi, er waren meerdere wandelroutes waardoor je de watervallen vanaf verschillende plekken kon bekijken, vanaf de overkant, van onderen, van boven en vanaf de zijkant. We hadden ook een boottour geboekt, dus rond 2 uur zijn we op de boot gestapt. Dit was echt een van de leukste dingen die ik tot nu toe heb gedaan, echt zo gaaf! Je stapt op een boot en 20 minuten later stap je echt helemaal zeiknat weer op de kant. Ze nemen je mee naar vlakbij de waterval, dan kun je foto's maken en na een tijdje zeggen ze dat je je camera weg moet stoppen in de waterdichte tassen. Want dan gebeurt het: je komt zo dichtbij de waterval dat het net lijkt of je eronder zit, heel gaaf en bijzonder! Je wordt zowat gebombardeerd door enorme hoeveelheden water en het komt echt van alle kanten. Gelukkig hadden we droge kleding bij ons en hebben we ons kunnen omkleden. Daar zagen we ook een toekan, heel gaaf! Eenmaal terug in het dorp zijn we vroeg gaan eten want Sanne zou om 7 uur met de bus teruggaan.

Ik bleef nog een nachtje in Iguazu en ben vroeg gaan slapen. De volgende morgen ben ik naar het drielandenpunt van Argentinië, Brazilië en Paraguay gelopen. Dat was nog een flinke wandeling vanwege de hellingen en de hitte. Begin van de middag vertrok mijn bus naar Posadas. Deze deed er zo'n 6 uur over. Wat ik echter niet wist, was dat ik in een normale bus zat en die stopte dus werkelijk in elk dorp. Ik heb dus zowat alle dorpen gezien tussen Iguazu en Posadas en ze hebben allemaal een busterminal waar onze bus moest stoppen. Wel leuk om die dorpjes te zien, maar meestal waren de wegen slecht dus het koste veel tijd en het was een hoop gehobbel.

In Posadas werd ik opgewacht door Anna, een meisje uit Paraguay die ik twee jaar geleden heb leren kennen in Houten. Daar was ze aupair en speelde ze een half jaar bij ons hockeyteam. Ik heb twee nachten bij haar gelogeerd, wat erg gezellig was. Ik moest helaas ook op zoek naar een camerareparatiewinkel, want mijn camera was er zaterdag na de watervallen mee opgehouden. Helaas is hij niet gerepareerd, want dat zou drie dagen duren en zoveel tijd had ik niet. Dinsdag zijn Anna en ik naar de overkant van de rivier gegaan, de grens over met Paraguay, naar het stadje Encarnacion. Daar wonen haar moeder en broertje. We hebben samen gelunchd en toen zijn Anne, ik en haar broertje naar de animatiefilm Rio2 geweest. Goed om mijn Spaans weer wat te oefenen! Na de film nog wat langs het water gewandeld, over de Costanera, en daarna zijn we terug naar Posadas gegaan met de bus. De grens over gaan is overigens ook nog een hele beleving: we gingen met de bus, dus bij de grenspost van Argentinië rent iedereen de bus uit om aan te sluiten in de rij voor een stempel in je paspoort. Na de post kun je weer de bus in (als die tenminste heeft gewacht). Aan de overkant van de rivier kom je bij de grenspost van Paraguay, waar je weer in de rij moet voor een stempel. Terug is hetzelfde liedje en je moet maar hopen dat de bus op je wacht anders moet je wachten tot de volgende. Heel apart om eens mee te maken dus! Die avond hebben we lekker gegeten aan de Costanera in Posadas en zijn we vroeg naar bed gegaan want ik moest weer vroeg vertrekken om mijn vliegtuig terug naar Buenos Aires te halen. Deze reis verliep helemaal prima (behalve dat ik een beetje verbaasd was over het vliegveld waar we landen, ik had niet goed opgelet en verwachtte op het andere vliegveld te landen).

Ik blijf de komende twee nachten weer in Milhouse Hostel in BA, hier terug komen voelde een beetje als thuiskomen. Morgen vertrekt Marieke naar Lima, Peru en vrijdag kom ik achter haar aan en dan begint ons avontuur samen eindelijk!
Sorry voor de enorm lange blog, ik hoop dat jullie het hebben volgehouden. Foto's plaatsen wordt helaas lastig de komende tijd, vanwege de kapotte camera (gelukkig neemt Marieke een andere voor me mee).
Tot de volgende keer!

Chau!
Joa